چنچنه

ملیت: ایرانی

مواد لازم:
● ١ کیلوگرم آرد (مقدار تقریبی است)
● ٧ دسی لیتر آب ٢٠ درجه سانتیگراد
● هفت ،هشت گرم مایه خمیر Yeast تقریبا اندازه دو عدد پسته
● دو تا سه قاشق چای خوری نمک
● کنجد یا سیاه دانه به مقدار دل خواه

ظروف و وسایل لازم:
مقداری سنگ ریز به اندازه‌های تقریبی پسته یا کمی بزرگتر، سنگ‌ها باید گرد و صاف باشند، یک قطعه چوب سنگین و بزرگ برای کوبیدن و صاف کردن سنگ ها، یک چوب به شکل پارو یا چیزی مشابه آن برای پهن کردن نان و یک چوب بلند (دسته جارو!!) برای خارج کردن نان (تصویر).
طرز تهیه:

یک توضیح قبل از شروع:
این دستور من درآوردی است و تنها از قوه تخیل خُسن آقا سرچشمه می‌گیرد و هیچ منبع علمی یا تاریخی یا … ندارد پس اگر کسی در بین شما هست که نانوا بوده یا پدر یا پدر بزرگش یا عمو یا همسایه‌ای نانوا یا رفاقتی با نانوای سر کوچه دارد لطف کند و این روش را اصلاح کند. از هر نوع نقد و راهنمایی سازنده به شدت استقبال می‌شود.

چرا به این روش نان سنگک را تهیه کردم؟:
اگر از طرز تهیه نان بَگِت آگاه باشید، می‌دانید که برای تهیه خمیر نان بَگِت هم از همین روش (خمیر چند مرحله ای و خمیرترش) استفاده می‌شود و خمیر ترش مورد استفاده را یک شبانه روز قبل از استفاده درست می‌کنند. بطور کلی هرچه طول مدت تخمیر خمیر نان طولانی‌تر باشد، کیفیت نان بهتر می‌شود. حالا چرا نان بَگِت را برای شروع انتخاب کردم، به این دلیل است که نانی است با پوسته سخت و شکننده و ترد. همین خاصیت را هم کم و بیش در نان سنگک مشاهده می‌کنیم. همان گونه که می‌دانید نان سنگکی که خوب طبخ شده باشد، دارای پوسته‌ای سخت است ولی داخل آن نرم. در ضمن بسیار ترد است. البته خمیر نان سنگک بسیار شل‌تر است، دلیل قهوه‌ای رنگ بودن نان سنگک هم همین شل بودن خمیر آن است. چون مقدار آب زیاد داخل خمیر باعث می‌شود که نان هنگام طبخ یکنواخت‌تر برشته شود.
متاسفانه نان‌های ایران در حال انقراض هستند و گویا هیچ کس هم به فکر نگهداری این قسمت از فرهنگ ایرانی نیست. اکثر نانوایی‌ها در ایران یکی یکی ماشینی شده‌اند و دیگر نان‌ها با روش سنتی طبخ نمی‌شود(فردا احمدی نژاد می‌آید پیام می‌گذارد که دم در منزل ما نان سنگگ خشخاش زده برشته دست ساز به قیمت مفت و مجانی به فروش می‌رسد!!). ای کاش کسی در ایران باشد تا این بخش از فرهنگ غنی ایرانی را حفظ کند. نان‌های ایرانی یکی از پیچیده ترین نوع نان‌ها در دنیا هستند و قدمتی هزاران ساله دارند، حیف است که این فرهنگ غنی محو شود. فرانسوی‌ها خیلی به این نان بگت خود می‌نازند ما اما غافلیم از نان سنگگ که به مراتب سخت‌تر و هنرمندانه تر تهیه می‌شود. تجسم کنید وقتی نان را از نانوا می‌گرفتید یک سرش در دستان شما بود سر دیگر آن نزدیک به زمین، بعضی از آن نان‌ها به طول یک متر می‌رسید. این کار چیزی نیست بجز هنر طبخ استاد شاطر ایرانی. هنر فقط موزیک یا نقاشی نیست، این هم خود هنری است که متاسفانه به آن ارجی گذاشته نمی‌شود.
:: برای تهیه نان سنگک اول از همه باید از قوه تخیل خود استفاده کنید، چشمانتان را ببندید و بخاطر بیاورید روزهایی را که توی صف نانوایی برای خرید نان سنگک می‌ایستادید، البته منظورم آن نانوایی‌های قدیمی است نه نانوایی‌های ماشینی دست پخت حکومت الله.
کنار دیوار بقل تنور سه تا چوب بلند وجود داشت. اولی یک چوب بلند بود که یک تیکه چوب مکعب مستطیل شکل سنگین بزرگ به یک سر آن نصب شده بود. این چوب را نانوا برای صاف کردن سنگ‌های داخل تنور استفاده می‌کرد. به این صورت که با یک قطعه صابون خشک روی چوب می‌مالید و بعد چوب را داخل تنور می‌کرد و با کشیدن آن روی سنگ‌ها، آنها را صاف و یکنواخت می‌کرد (مثل اطو روی سنگ‌ها می‌کشید تا صاف و یکنواخت شوند). این کار به این منظور انجام می‌شد که سنگ‌ها کمتر به خمیر بچسبند.
چوب دیگری که یک سر آن به شکل پارو بود را برای پهن کردن خمیر بر سطح سنگ‌های داخل تنور استفاده می‌کرد. چوب آخر هم یک چوب باریک و بلند بود که هنگام خارج کردن نان از داخل تنور استفاده می‌شد و با قرار دادن آن زیر نان و تکان تکان دادن آن باعث می‌شد که سنگ‌ها تا آنجایی که امکان داشت از نان پخته شده جدا شوند و بعد بوسیله همان چوب آنرا خارج می‌کرد.
مرحله اول تهیه خمیر ترش:
برای تهیه نان سنگک به چیزی بنام خمیر ترش نیاز داریم. خمیر ترش با مایه خمیر یا Yeast یک کم فرق می‌کنه به این صورت که برای تهیه خمیر ترش از مقدار کمی مایه خمیر (Yeast) استفاده می‌کنیم.
خمیر ترش را باید 24 ساعت قبل از تهیه خمیر نان سنگک تهیه کنید و بگذارید در یخچال یا یک جای خنک بماند.
برای تهیه خمیرترش از سه تا چهار گرم مایه خمیر را با 150 گرم آرد و 2 دسی لیتر آب استفاده می‌کنیم (2 دسی لیتر تقریبا همان لیوان که در تصویر می‌بینید هست و همان گونه که مشاهده می‌کنید سر لیوان تقریبا نیم سانتیمتر خالی است).
آب را تا 20 درجه سانتی گراد گرم کنید و بعد مایه خمیر را در آن خوب حل کنید. وقتی خوب حل شد آرد را کم کم به آن بیفزاید و خوب با میکسر هم بزنید تا یکنواخت شود. وقتی خمیرترش آماده شد، ظرف را با پلاستیک خوب بپوشانید یا در ظرف را ببندید، فقط در نظر داشته باشید که به علت فعل و انفعالات شیمیایی درون خمیر ترش حجم آن زیاد خواهد شد، پس هم ظرف را به اندازه‌ای انتخاب کنید که جای رشد کردن خمیر ترش را داشته باشد و هم با جسم تیزی سوراخی در سر ظرف یا پلاستیکی که استفاده می‌کنید تعبیه کنید تا گازهای تولید شده در خمیرترش از آن خارج شود.
علت استفاده کردن از خمیر ترش بجای مایه خمیر (همان گونه که در بالا توضیح دادم) این است که خمیر شما از کیفیت بهتری برخوردار خواهد شد.
مرحله دوم تهیه خمیر نان سنگک:
من برای تهیه خمیر از ماشین آشپزخانه (میکسر) استفاده می‌کنم ظرف ماشین به اندازه کافی بزرگ است. باقیمانده آب (5 دسی لیتر) را تا 20 درجه گرم کنید و همراه با باقیمانده آرد (850 گرم) و نمک با هم‌زن خوب مخلوط کنید. دقت کنید وقت کافی برای مخلوط کردن بگذارید خیلی مهم است که مواد به خوبی مخلوط شوند. پس از مخلوط شدن ظرف را با پارچه یا پلاستیک بپوشانید و بگذارید نیم ساعت بماند. (این بخش از خمیر کمی سفت است نگران نباشید بعد با باقی مانده که مخلوط شود شل خواهد شد یا بعدا آنرا تنظیم خواهیم کرد)
مرحله سوم تهیه خمیر سنگک:
3 گرم مخمر (Yeast) باقی مانده را با چند قاشق آب ولرم (20 درجه) مخلوط کنید بعد همراه با خمیر ترش به خمیری که در مرحله دوم تهیه کردید با ماشین میکسر خوب مخلوط کنید. وقتی خمیر یک دست شد و خوب مخلوط شد، آنرا برای دو نیم تا سه ساعت بگذارید بماند. روی آنرا با پارچه یا پلاستیک بپوشانید تا خمیر خشک نشود. سعی کنید خمیر را در جای گرم نگهداری نکنید دما نباید بیشتر از 20 درجه نباشد. دقت کنید این خمیر بسیار شل تر از خمیرهای دیگر است، به صورتی که وقتی می‌خواهید چانه‌های آنرا بردارید از روی دست شما به راحتی خواهد ریخت نه به شلی آش ونه به سفتی خمیر نان معمولی یک چیزی بین این دو.
مرحله چهارم طبخ نان سنگک:
سنگ‌ها را قبل از شروع این مرحله در ظرف یا سینی فر قرار دهید (ظرف فر من تقریبا 4 سانتیمتر عمق دارد که آنرا پر از سنگ کرده‌ام) و داخل فر قرار بدهید و بگذارید خوب گرم شود. دقت کنید سنگ‌ها باید کاملا داغ شده باشند. درجه فر را روی 250 درجه سانتی گراد یا حتی بیشتر تنظیم کنید. وقتی سنگ ها داغ شدند و خمیر هم آماده شد (هماهنگ کنید تا هر دو هم زمان اتفاق افتد) از وسیله‌ای به شکل پارو یا همان چوب نان پزی که در بالا توضیح دادم استفاده کنید و سطح آنرا با آب خوب خیس کنید، دستان خود را هم خوب خیس کنید و با دو دست مقداری خمیر را روی سطح ساف قرار دهید و با پنجه‌ها به آن فرم دهید (فراموش نکنید مثل شاطرهای ایران قمبل مبارکتان را هم کمی با ریتم تکان تکان بدهید، هم صواب دارد و هم نان شما بهتر از آب در خواهد آمد!!).
دقت کنید خمیر به اندازه کافی شل است در نتیجه هنگامی که آنرا بر روی سنگ‌ها در فر قرار می‌دهید کمی کش می‌آید و طول نان بزرگتر خواهد شد (باید با هنرنمایی و حرکات آکرباتیک مخصوص آنرا کش بیاورید). اگر به خاطرات خود مراجعه کنید وقتی که نانوا آنرا در بیرون از تنور شکل می‌داد خمیر هنگام شکل دادن طول زیادی نداشت و هنگام قرار دادن آن روی سنگ داخل تنور با حرکتی معجزه آسا آنرا به طول دلخواه کش می‌آورد. این یک هنر است و نمی‌توان آنرا توضیح داد، از قوه تخیل خود استفاده کنید و فرم دلخواه را به آن بدهید. قبل از اینکه خمیر را روی وسیله صاف قرار بدهید اگر می‌خواهید از سیاه دانه یا کنجد استفاده کنید دانه‌ها را روی وسیله پخش کنید بعد خمیر را روی آن پهن کنید، به این صورت کنجد یا سیاه دانه‌ها روی نان قرار خواهد گرفت. اگر این کار مشکل است می‌توایند بلافاصله بعد از قرار دادن خمیر روی سنگ‌ها، مقداری کنجد یا سیاه دانه روی آن بپاشید. هنگام طبخ از شعله بالایی فر استفاده کنید. فر من برقی است و اِلمان‌های (Element) برقی برای کباب کردن در قسمت بالایی دارد، من از آنها استفاده می‌کنم.

نوش جان کنید

برچسب‌ها: آرد, خمیر, سنگک, نان

لینک بخش اول
متاسفانه برخلاف شواهد اولیه که هوای بهاری زودرسی به نروژ رسیده بود، یک مرتبه هوا سرد شد و کشاورزی خُسن آقا را چند هفته به تاخیر انداخت. یک روز برف بارید و دو سه شب هم هوا به زیر صفر رفت و همین مساله باعث شد تقریبا اکثر دانه‌هایی را که در گلخانه کاشته بودم بعضی از بوته‌ها از سرما تلف شدند، بعضی را مجبور شدم دوباره کشت کنم. خلاصه شروع فصل مایوس کننده بود ولی خُسن آقا پوست کلفت‌تر از آن است که به سادگی عقب نشینی کند. از همه مایوس کننده تر سه تا پیوند به درخت‌های انگور زده بودم که هر سه تا گرفته بود ولی متاسفانه سرما هر سه را خشک کرد.
تعطیلات آخر هفته گذشته بعضی از دانه‌هایی که از سرما خشک شدند را مجددا کاشتم که بعضی شان سبز شده‌اند. در ضمن سبزی‌جاتی را هم که معمولا بیرون از منزل و مستقیما در حیاط کشت می‌کنم را هفته گذشته کاشتم و جوانه ها دانه دانه در هفته‌ای که گذشت سر از زیر خاک بیرون آوردند.
نتیجه ها را می‌توانید در تصاویر زیر مشاهده کنید.
هشت عدد تخمک خربزه مشهدی هم کشت کرده بودم که همگی سبز شده بودند، آنها هم در اولین شبی که هوا سرد شد خشک شدند. من هم که قرار نیست از رو بروم مجددا تخمک‌های جدیدی کاشتم.
شاید باور نکنید در این هوای نروژ سال گذشته چند دانه خربزه مشهدی کشت کردم ناباورانه یک دانه خربزه نتیجه کشت پارسال شد که تقریبا دو برابر یک خیار شد، گرچه قبل از فرا رسیدن پائیز به اندازه کافی رشد نکرد ولی باعث شد که امسال زودتر آنها را کشت کردم و نتیجه را در زیر می‌بینید. امسال تصمیم دارم بیشتر به آنها رسیدگی کنم، شاید توانستم خربزه مشهدی پناهنده به نروژ هم تولید کنم!! (توانا بود هر که دانا بود!!)

تصویر زیر سبزی‌جاتی است که در بیرون از گلخانه کاشته‌ام که می‌توانید آنها را به کمک زره بین ببینید. دلیل اینکه آنها را زیر پلاستیک کاشته‌ام این است که اکثر این تخم‌ها را از ایران آورده‌ام و این دانه‌ها در آب و هوای نروژ زیاد مقاوم نیستند، خصوصا به خاطر بارندگی های زیاد. از همه نازک نارنجی تر ریحان است با یک باد یا باران جان به جان آفرین تسلیم می‌کند.
در تصاویر زیر به ترتیب از راست به چپ می‌توانید ریحان سبز (شیرازی)، جعفری (شیرازی)، تربیزه (تربچه نروژی) را مشاهده کنید.

جعفری‌هایی را که در پائین تصویر بالا می‌بینید قبلا در داخل گلخانه کاشته‌ام و بعد آنها را به بیرون منتقل کردم. نکته دیگری را که در باره جعفری باید بدانید این است که جعفری یک گیاه دو ساله است در نتیجه سال بعد هم دوباره سبز خواهد شد. زمستان قسمت بیرونی جعفری خشک می‌شود ولی سال بعد همراه با بهار مجددا ریشه‌ها فعال می‌شوند و دوباره بوته‌های جعفری سبز خواهند شد. پس بخاطر داشته باشید و آنها را برای سال بعد نگهدارید. تره گیاهی دو ساله و ترخان گیاههی چند ساله است و بعد از پایان زمستان مجددا سبز می‌شود.
این هم تره های شیرازی

این هم تصویر کشتزار سبیزجات زیر پلاستیک:

برچسب‌ها: جعفری, ریحان, سبزی, صیفی‌جات, کشت

متاسفانه با وضع هوای نروژ هنوز سبزی و صیفی‌جاتی که کاشته بودم درست و حسابی سبز نشده‌اند، تنها ریحان‌ها کمی تنجه زده‌اند و خربزه‌ها. به همین دلیل ادامه مطلب قبلی را به هفته آینده واگذار می‌کنم. هوا هفته گذشته چنان سرد شد که تمام جوانه‌های درخت‌های انگور هم یخ زد و خشک شد. خوشبختانه خود درخت‌ها آسیب ندیده‌اند و توانستم با روشن کردن بخاری در گل خانه آنها را زنده نگه دارم.
ملیت: فرانسوی

مواد لازم برای یک کرُک موسیو:
● ٢ عدد نان به صورتی که در تصویرمشاهده می‌کنید
● یک یا دو ورق ژامبون یا اگر ندارید کالباس
● چند ورق پنیر پیتزا
● مقداری کچاپ ketchup
● مقداری خردل فرانسوی، از آن نوعی که وقتی می‌خورید توی دماغ شما تیر می‌کشید
ظروف و وسایل لازم:
یک وسیله مثل تصویر مقابل (نام فارسی آنرا نمی‌دانم)، اگر وسیله را ندارید می‌توانید از ماهی تابه استفاده کنید
طرز تهیه:

کرُک موسیو را معمولا در بارهای فرانسه به خورد جماعت می‌دهند. غذایی است از نوع فست فود (Fast food) که در بین فرانسوی‌ها طرفدار دارد. دانشجویان بی کس و کار هم وقتی خسته از دانشگاه بر می‌کردند گاهی از این نوع غذاها برای سیر کردن شکم مبارکشان استفاده می‌کنند.
راه و روش تهیه آن ساده است. دو ورق از نوع نان سفیدی که در تصویر می‌بینید (نامش فارسی آنرا نمی‌دانم) با مقداری خردل و کچاپ چرب کنید، روی آنرا با پنیر پیتزا بپوشانید و ژامبون یا یک نوع کاباس یا امثال آنرا در وسط قرار بدهید و دو ورق نان را روی هم قرار بدهید، سپس آنرا یا در ماشینی که در تصویر می‌بینید یا در یک ماهی تابه سرخ کنید.
اگر از ماهی تابه استفاده می‌کنید یک دری چیزی روی ماهی تابه قرار بدهید تا پنیر آب شود و همچنین وقتی یک طرف آن سرخ شد (طلایی رنگ شد) آنرا زیر و رو کنید تا هر دو طرف آن برشته بشود.

نوش جان کنید

برچسب‌ها: خردل, نان, پنیر پیتزا, ژامبون, کالباس, کرُک موسیو, کچاپ

ملیت: !؟

مواد لازم:
● گِل خوب و غنی(من معمولا برای کشت اولیه دانه‌ها از گِل گلخانه استفاده می‌کنم)
● کود (کود حیوانی بهتر است)
● انواع تخم گیاهان
● آب
● آفتاب و حرارت
ظروف و وسایل لازم:
گلدان‌های مختلف
برای مشاهده تصاویر بزرگتر روی عکس‌ها تقه بزنید.
طرز تهیه:

قول داده بودم روش سبز کردن انواع سبزی‌جات و چند نوع صیفی را توضیح بدهم. امروز (26 فروردین) که هوای بیرون آفتابی و گرم بود رفتم و تعدادی از این دانه‌ها را کاشتم.
قبل از شروع توضیح بدهم که من هیچ گونه دانش تئوریکی در باره این مساله ندارم، هرچه یاد گرفته‌ام خودم یا تجربه کرده‌ام یا از این و آن یاد گرفته‌ام، یا در این و آن کتاب خوانده‌ام، پس اگر نقصی هست باید ببخشید. همچنین اگر شما هم تجربه یا دانشی در این زمینه دارید، خوشحال می‌شوم آنرا با من و دیگران تقسیم کنید.
معمولا زمان شروع کشت سبزی‌جات و دیگر دانه‌ها در نقاط مختلف با هم فرق می‌کند، یقینا در ایران این کار را می‌توانید زودتر از اینجا (نروژ) شروع کنید. اگر می‌بینید که امسال زودتر از معمول شروع کرده‌ام به این دلیل است که هوای نروژ امسال شدیدا زود رو به گرما گذاشته، گرچه هفته گذشته 5 سانتیمتر برف آمد و یکی دو شب هوا رفت زیر صفر با این حال هوا چنان گرم و بهاری شده که انگاری در شیراز هستیم. در هر صورت برای شروع اگر می‌خواهید دانه‌ها را مستقیما بیرون در حیاط کشت کنید، باید مطمئن شوید که دمای هوای شب کمتر از 10 تا 15 درجه نباشد. معمولا چنین هوایی در نروژ بعد از اواسط ماه می یعنی آخر اردیبهشت، اوایل خرداد به بعد دمای هوا تا این اندازه گرم می شود. من معمولا اکثر دانه‌ها را در داخل منزل کشت می‌کنم و بعدا که هوا گرم شد آنها را به باغچه منتقل می‌کنم، در غیر این صورت طول مدت فصل کشت کوتاه خواهد شد و ثمر کار کاستی پیدا خواهد کرد. به همین خاطر هم هست که از گلدان‌های پلاستیکی و یک بار مصرف (البته من چند بار مصرف می‌کنم) یا حتی از کارتن‌های مصرف شده شیر استفاده می کنم و دانه ها را، مخصوصا دانه‌های صیفی‌جات را قبلا در منزل و زیر نور مصنوعی پرورش می‌هم و بعد که هوای بیرون گرم شد به بیرون منتقل می‌کنم. هوای نروژ بعضی مواقع چنان متغیر است که باید مواظب بود چون حتی در ماه می (اردیبهشت) هم می‌تواند گاهی شب ها درجه حرارت به صفر نزدیک یا حتی زیر صفر برود.
برای گوجه فرنگی، خیار، کدو، خربزه، طالبی و اینگونه دانه‌ها معمولا یک گلدان برای هر دانه یا دو در نظر می‌گیرم در صورتی که برای دانه سبزی‌جات مقدار 10 تا 20 دانه را در هر گلدان می‌کارم. معمولا بعضی از دانه‌ها سبز نمی‌شوند به همین خاطر حتی برای آنها که یک گلدان برای هر دانه در نظر می‌گیرم دو عدد تخم گیاه را می‌کارم و بعد از اینکه مطمئن شدم که دانه سبز شده، اگر هر دو دانه سبز شده باشد یکی را حذف می‌کنم (عمل بسیار شنیعی هست ولی چاره‌ای نیست!!).
برای گیاهانی که در اول نوشتم اول گلدان‌ها را پر از گل می‌کنم و بعد با انگشت وسط آنها را یک گودال یک سانتیمتری بوجود می‌آورم و دانه را در آن قرار می‌دهم و بعد روی آنرا می‌پوشانم. برای سبزیجان بصورت فله‌ای آنها را در سطح گلدان پخش می‌کنم و بعد با مقدار خیلی کم گل روی آنها را می‌پوشانم.
برای آب دادن کافی است که گلدان‌ها را در ظروفی به شکل آنچه در تصویر می‌بینید قرار بدهید و بعد مقدار کمی آب در کف ظرف مربوطه بریزید. دقت کنید آب زیاد تر از حد نیاز ندهید در غیر این صورت دانه‌ها سبز نخواهند شد. همین که خاک کاملا مرطوب شد کافی است، اگر آب اضافه‌ای در کف ظرف باقی ماند آنرا تخلیه کنید. بعد از اینکه دانه‌ها را آب دادید و مطمئن شدید که تمام خاک موجود در گلدان‌ها خیس خورده‌اند روی گلدان‌ها را با پلاستیک بپوشانید تا رطوبت داخل گِل زود خشک نشود. مساله مهم در این مرحله این است که دانه‌ها در تمام مدت مرطوب باشند و نه شناور در آب.
معمولا بعد از دو تا سه روز بعضی از آنها شروع به تنجه (جوانه) زدن می‌کنند. زیاد عجله نکنید بگذارید پلاستیک روی گلدان‌ها بماند مخصوصا اگر که از رشد گیاه جلوگیری نمی‌کند. همچنین مایوس نشوید اگر بعضی از دانه‌ها در همان یکی دو سه روز اول سبز نشدند، چونکه بعضی از گیاهان نیاز به وقت بیشتری دارند، بعضی زودتر تنجه می‌زنند و بعضی دیرتر. بعد از اینکه دانه‌ها تنجه زدند، در یکی دو هفته اول روزانه به آنها سر بزنید و اگر نیاز به آب داشتند به آنها آب بدهید، سعی کنید آب فقط به اندازه نیاز بدهید نه بیشتر. همین که گل مرطوب باشد کفایت می‌کند، نیازی به آب زیادی نیست و حتی برای رشد گیاه مضر است. اگر هوای بیرون گرم است می‌توانید دانه‌ها را مستقیما بیرون در باغچه بکارید. چیزی را که باید در نظر داشته باشید این است که دانه گیاهانی مثل گوجه‌فرنگی و بطور کلی گیاهان بزرگ، نیاز به فضای بیشتری دارند در نتیجه بهترین کار این است که دانه‌ها را در گلدان کشت کنید و بعد به بیرون منتقل کنید و آنها را بصورت منظم ردیف در باغچه یا گلدان بکارید. من معمولا گوجه فرنگی‌ها را بعد از اینکه مراحل اولیه شان سپری شد (بعد از چهار تا پنج هفته) وقتی که گیاه به رشد کافی رسید، آنها را در گلدانهای بزرگ (به قطر تقریبی 25 تا 30 سانتیمتری) منتقل می‌کنم و آنها را در گلخانه یا در کنار یک دیوار که آفتاب‌گیر باشد قرار می‌دهم) و با قرار دادن یک چوب یا نی کنار آن به عنوان تکیه‌گاه، آنها را می‌بندم (منظورم گوجه‌فرنگی های درختی است نه گوجه‌فرنگی های بوته‌ای)
فعلا این بخش را داشته باشید تا بعد که دانه‌ها تنجه زد باقی را توضیح خواهم داد.
این هم تصویز کدوهای سال گذشته

برای مشاهده اندازه بزرگتر تصویر اینجا را کلیک کنید.
بخش دوم

برچسب‌ها: سبزیجات, کشت, گیاهان